your life in a shoebox

je leven in een schoenendoos

your life in a digital box

je leven in een digitale doos

Most people put aside some scrap documents from their life for later, to retrace the past. In some cases this generates huge collections, but more often what remains over the years fits in a shoebox. Before, these bits and pieces were mostly paper based documents: letters, photographs, cards, diplomas, flyers, announcements and the like. On occasion one would spread out the content of such a box on a table to skim through one's past with hands and eyes. With the advent of non paper based information carriers also the ear is invited to help remembering and the eye may join in as tape recorder, film- and video camera proliferate. The usual reliving of events in the mind triggered by incidental single snapshots is altered by this new ability to replay time sequences. Not only is there less to imagine, also access to such documents is less direct. Codified information storage, be it analogue or digital, needs standardized equipment both for production and reproduction. Not only will skimming through one's past become a more cumbersome exercise, also, today's standards tend to be 'out of date' tomorrow. We may have a hard time to gather and assemble several generations of equipment to browse through our life documents. Are there solutions? Will the 'digital wonder box', the computer, replace the shoe box altogether? Or, could the two memory systems, the tangible shoebox and the dematerialized digital box, be combined?

 

De meeste mensen leggen wat losse levensdocumenten op zij voor later om het verleden te kunnen vervolgen. In sommige gevallen komen hieruit enorme verzamelingen voort, maar vakers past wat er over de jaren overblijft in een schoenendoos. Eerst ging het voornamenlijk om papieren documenten: brieven, foto's, kaarten, diploma's, folders, aankondigingen en soortgelijken. Bij gelegenheid spreidde men de inhoud van zo'n doos op de tafel uit om zo met handen en ogen het eigen verleden vluchtig te doorlopen. Met de opkomst van niet-papieren informatiedragers wordt ook het oor uitgenodigd te helpen herinneren en het oog doet ook mee door het oprukken van film- en videocamera. Het herleven van momenten in de geest in beweging gebracht door enkele incidentele 'snapshots' veranderd door deze mogelijkheid om tijdsequenties af te spelen. Er wordt minder een beroep gedaan op iemands voorstellingsvermogen, ook is de toegang tot zulke documenten minder direct. Gecodificeerde informatie-opslag, of het nu analoog of digitaal is, behoeft gestandariseerde apparatuur, voor zowel productie als reproductie. Niet enkel wordt het doorlopen van iemands verleden moeizamer, ook hebben de 'standaards van vandaag' de neiging niet meer aan de eisen van morgen te voldoen. Wij zouden het moeilijk kunnen krijgen om verscheidene generaties van apparaten bijeen te brengen om door onze levensdocumenten te kunnen 'bladeren'. Zijn er oplossingen? Kan de 'digitale wonderdoos', de computer, de schoenendoos geheel vervangen? Of kunnen de twee herinneringssystemen, de tastbare schoenendoos en de gedematerialiseerde digitale doos, gecombineerd worden?